Selam arkadaşlar
Şu aralar en çok sorguladığım şey affetmek ve nefret etmek.
Aşağı yukarı hepimizin hayatında gerçekten kırıldığı birileri olmuştur. Evet benim de oldu! Tüm olanları bugün yaşanmış gibi hatırlıyorum ne eksiği var ne de fazlası. Bunları hatırlamam benim için bir şeyleri değiştirmiyor arkadaşlar hayatımda gerçek veya sözde kimseden nefret etmedim. Aslında etmedim değil edemedim. Ne yaşamış olursam olayım o dakika affettim. Peki ne hissettim?
Şuan o yaşamış olduklarımı hatırlamam bile sanki bir ceza! Çekmek zorunda olduğum. Aynı şekilde bu kadar çabuk affedici olmam da onlar için bir ceza tabi nefret edememem de benim için büyük bir ödülken onlar için yine ceza.
Neden nefret edememek büyük bir ödül?
Eğer nefretle kinle bir yaşam sürerseniz hiçbir zaman mutlu olamazsınız çünkü kalbinizi tüm o kötü duygular yavaş yavaş kaplamaya başlar ve yok olur gidersiniz o duyguların karanlığı içerisinde. En azından benim çevremde gördüklerim bunlardı.
Tabi ki hayatımda bende bazı insanları kırmışımdır size kırmışsınızdır! Ne de olsa insanız hatasız değiliz! Eğer hatasız olsaydık zaten birer melek olurduk!
Gidip özür dileyin af isteyin! Elinizden geleni yapın! Eğer affetmiyorsa o kişi ve siz elinizden geleni yaptıysanız bırakabilirsiniz! Affedemeyen insan kendi karanlığına hapsolmaya başlamıştır. -Affedemeyenlerdenseniz eğer çevrenizde onlara bakın aslında ne kadar mutlu görünürlerse görünsünler hep bir mutsuzlukları vardır çünkü o kişiler kötü duyguların içerisinde mahkum kalmışlardır. Ve affetmek, affedebilmek özgürlüğe atılan ilk adımdır.-
Dipnot : Eğer bu kişi gerçekten sevdiğiniz kişiyse ne olursa olsun vazgeçmeyin derim.
saresaxoxo 